...
...
|
Pier Paolo Pasolini Pages in the World Poland |
|
Pier Paolo Pasolini (ur. 5 marca 1922 w Bolonii, zm. 2 listopada 1975 w Ostii) – włoski pisarz, poeta i reżyser filmowy, prezentujący w filmach wyraziste poglądy lewicowe i zaangażowanie społeczno-polityczne. Był jednym z najbardziej znanych intelektualistów swojego pokolenia, a przy tym uznawanym za nonkonformistę i twórcę kontrowersyjnego, także z powodu swojej jawnej orientacji homoseksualnej. Biografia Ojciec Pasoliniego był oficerem pochodzącym z rodziny szlacheckiej wywodzącej się z Romanii, który zasłynął uratowaniem życia Benito Mussoliniego. Matka pochodziła zaś ze wsi w okręgu Friuli. II wojna światowa i czas tuż po jej zakończeniu przypadł na okres kształtowania się jego światopoglądu intelektualnego i politycznego. Był zafascynowany wsią i życiem wieśniaków z rodzinnych stron matki. Będąc jeszcze młodym człowiekiem parał się pisaniem poezji w języku fiulskim, którego nauczył się specjalnie w tym celu. Studiował na Uniwersytecie w Bolonii filologię romańską i historię sztuki. Pod wpływem pism Antonio Gramsciego, marksistowskiego filozofa, ukształtowały się jego poglądy polityczne, którym pozostał wierny do końca życia. W 1950 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie zamieszkał na przedmieściu i podjął pracę nauczyciela. Z tego okresu pochodzą jego fascynacje i studia nad dialektem rzymskim oraz środowiskim lumpenproletariackim. Wydał wtedy kilka powieści napisanych w tym dialekcie. Publikował również poezję i teksty o literaturze. W czasie pobytu w Rzymie rozpoczął współpracę filmowcami, początkowo jako scenarzysta piszący teksty dla Mauro Bologniniego i Federico Felliniego. Jego własny, debiutancki film powstał w 1961 r. Był to Włóczykij (Accattone), którego temat nawiązywał do lewicowych poglądów i zainteresiwań literackich reżysera, podobnie jak kolejny pt. Mamma Roma. W twórczości literackiej lat 50., takich jak Chłopcy z marginesu (1953) czy Gwałtowne życie (1955) łączył zainteresowania lingwistyczne z marksistowską teorią emancypacji proletariatu, opisując środowiska młodych robotników. W obydwu filmach i powieściach umieścił podobny typ bohatera. Na gruncie stylistyki Pasolini wypracował własną metodę, w której łączył realistyczną prezentację rzeczywistości i naturalizm z wyrafinowaną stylizacją plastyczną, w czym zbliżał się, ale tylko pozornie, do tradycji filmowego neorealizmu. Te założenia estetyczne towarzyszyły później całej jego twórczości reżyserskiej. Swoje lewicowe poglądy wyrażał w filmach obrazujących problemy i konflikty społeczne. Lole w filmach powierzał często niezawodowym aktorom. Aktorzy grający w filmach Pasoliniego to przede wszystkim naturszczycy. Jego natchnieniem w życiu zawodowym i prywatnym był, pojawiający się w wielu filmach, Ninetto Davoli. W życiu zawodowym związany szczególnie mocno z aktorką Laurą Betti, długoletnią dyrektorką fundacji Fondo Pier Paolo Pasolini. Zaprzyjaźniony z Marią Callas, która zagrała główną rolę w jego filmowej wersji tragedii Eurypidesa Medea. Pasolini został brutalnie zamordowany 2 listopada 1975 r. w Ostii, na krótko przed premierą swojego ostatniego filmu, kontrowersyjnego Salò, czyli 120 dni sodomy przez przygodnie poznanego młodego człowieka. Filmografia Salò, czyli 120 dni Sodomy (1975) Bibliografia Joanna Wojnicka, Olga Katafiasz Słownik wiedzy o filmie, Wydawnictwo Park Sp. z o.o., Bielsko-Biała 2005, ISBN 83-7266-325-4, s. 267-280 Wikipedia Web Links:
|
. |
|
|
|
